Cenazeme Bekliyorum Seni..

Biliyorum, hiç beklemiyordun bu daveti. Birden geliverdi değil mi.
“Daha dün konuşmuştuk ama..” diyorsun. “Ama nasıl olur!”lar çekip
çekiştiriyor iki yakanı. “Hiç beklenmedik bir ölüm!” bu, değil mi?
“Vakitsiz” “Erken!” “Sürpriz!”





İşine ara vereceksin bugün...







Neşeni kaçırdım biliyorum.







Kocaman bir pürüz gibi duruverdim karşında.







Hızını kestim hayatının.







Dahası, üzerine alındın.







Ölüm bize de yaklaşırmış dedin.







Ölmesi kanıksanmış, öleceği gelmiş bir yaştayız artık.







Ölmüş olmasına şaşırılmayan bir kızım.







Bir baksana, ne değişti ki dünyada, ben eksildim diye.







Köprüde trafik akıyor hâlâ.







Ben öldüm diye şeritleri eksilmedi ya yolların.







Ben öldüm bu defa...







Hayret, şimdiye kadar hep başkalarıydı ölen.







Gitsem de gitmesen de farketmez bir cenaze olurdu camilerden birinin avlusunda.







Belki bir kalabalık çıkagelirdi önüme...







“Ölen biri çıkar bu şehirde her gün!” diye kanıksadığım







Adını bile sormaya zahmet etmediğin.







Eksilenin kim olduğuna aldırış etmediğin.







Gitti diye üzülmediğin birinin cenazesi işte.







Aynı manzara, aynı tabut, aynı üzgün yüzler.







Aynı güneş gözlükleri.







Sıradan bir cenaze yani.







Ama bu cenazeye mutlaka gitmeliyim.







Seni bilmem ama beni bekliyorlar.







Ayıp olur, çok ayıp...







Davetlilerin yüzüne bakamam sonra.







Dediği gibi şairin, bir musallalık saltanatım bu benim.







Başroldeyim.







Toprağa konulacak kız rolü benim.





Ardından ağlanılacak kızı ben oynayacağım.







Hiç itirazsız karanlığa uzanmak bana düştü bu defa.







Üzerine toprak atılan kızı.







Bir toprak yığının altında yüzü erimeye terkedilen kızı







Hüzünlerin müsebbibi olacak kızı







Ayakkabısının kendisini bekleyeceği kızı







Elbiseleri evden çıkarılacak kızı







Yatağı boş kalacak kızı







Akşam eve dönmeyecek kızı







Eve dönmesi beklenmeyecek kızı







Sofrada yeri boş duracak kızı







Adı telefon rehberinden silinecek kızı







Şehrin dudaklarından yarım ağız çıkmış bir hece gibi önemsizleşecek kızı







Sevinçlerin ortasına en fazla bir hıçkırık gibi sokulsa bile hatıranın evinden hemen kapı dışarı edilecek kızı







Resmine bakıp bakıp da ağlanacak kızı belki.







“Adı neydi.... Hani.... şunu yapardı ya!” diye yokluğu normal bilinecek kızı.







Soluk bir resimde mahzun bir tebessümün ardında aşklarını saklayan, susturan kızı







Ben oynuyorum bugün...





Sahnedeyim


ALINTI!